Als je start met je vliegopleiding, leef je samen met je studiegenoten toe naar grootse, onvergetelijke momenten. De eerste keer in een kist met je instructeur, een zonsondergang tegemoet vliegen en natuurlijk je ATPL-licentie binnenslepen.
Maar één moment springt er volgens veel piloten bovenuit: je eerste solovlucht.
Na maanden van training krijg je het vertrouwen van je instructeur, je bent er echt klaar voor. Hieronder vertellen kersverse ‘solovliegers’ Roy, Doede en Floris over hun eerste solo die ze kort geleden hebben meegemaakt. Hoe hebben zij dit grote moment beleefd?
Roy (OSM Aviation, Noorwegen)
Roy kende in het Noorse Arendal een rommelige aanloop naar zijn eerste solo. De kist, waarin het zou gaan gebeuren, was die dag plots niet beschikbaar vanwege onderhoud. Twee uur later kreeg hij ineens een berichtje: er was een plek beschikbaar in een andere kist. ‘Ik had daardoor eigenlijk geen tijd om te stressen, omdat ik al snel in volledige focus moest zijn.’
Eenmaal op het vliegveld wil de instructeur altijd nog een laatste keer samen alles doornemen in een ‘checkvlucht’, om te testen of je klaar bent voor het grote moment. Als dat goed gaat, stapt de instructeur uit.
‘Vanaf dat moment begint je solo eigenlijk echt’, vertelt Roy. ‘Dat was echt één van de gaafste momenten uit mijn leven, bijna onwerkelijk. Isak, vroeg nog of ik me goed voelde en of ik er zin in had. Daarna gaf hij me een hand, stapte uit.. en ineens zat ik daar alleen. Je voelt dat je er klaar voor bent, maar de twijfel slaat ook even toe. Je hart bonst in je keel en je probeert jezelf gerust te stellen, te vertellen dat je dit echt kunt.’
Eenmaal in de lucht voelde alles anders. ‘De eerste vijf minuten betrapte ik mezelf erop dat ik steeds naast me keek, alsof Isak er nog zat om me te verbeteren. Maar dan gevoel verdween al snel na de take-off. Het voelde vertrouwd, alsof ik het al vaker had gedaan. Wat me nog het meest verraste, was hoe snel het vliegtuig klom zonder die extra 90 kilo aan boord. Ik weet nog dat dat me echt bezig hield, maar bovenal was dit een moment om nooit meer te vergeten.’
Terug aan de grond kwam eigenlijk pas het besef. ‘Dat begon toen ik de motor uitzette en mijn studiegenoten bij de hangar zag staan. Dat moment is onbeschrijfelijk, vooral een enorme mix van trots en opluchting. Dit is iets dat je maar één keer in je leven meemaakt en waar je de hele theorieperiode naar toe leeft. En ik denk dat het precies zo is gelukt als ik had gehoopt.’
Doede (OSM Aviation, Noorwegen)
Doede beschrijft de opmaat naar zijn eerste solo in de Noorse vrieskou. ‘Eigenlijk een begin zoals normaal, maar dan met extra spanning. We starten in de briefingkamer, samen met de instructeur. We briefen de staat van het vliegtuig, het weer en eventuele risico’s voor de vlucht. En omdat dit misschien de eerste solo zou worden, kreeg ik er een flink aantal vragen bovenop, bijvoorbeeld over wat ik moet doen als er iets fout gaat in de lucht.’
Dan stapt Doede samen met instructeur het vliegtuig in. ‘Tijdens de checkvlucht keek de instructeur of ik alles kon doen zonder dat hij input hoefde te geven, we simuleerden zelfs een noodgeval. Gelukkig ging dat goed. We sloten af met een full stop landing en ik kreeg het goede nieuws, tijd voor de eerste solo!’
Toen mocht het echt beginnen. ‘Ik heb mijn checklist erbij gepakt en vanaf het stukje “Doors & Windows – closed and locked” besefte ik pas dat er niemand meer zat’, blikt Doede terug. ‘Wat een adrenalinekick gaf dat, zo vet! Ik ben vervolgens opgestegen voor 2 touch & go’s en 1 full stop landing. Wat gaat die kist hard de lucht in zonder instructeur naast je. Ik heb tijdens de hele solo een glimlach gehad van oor tot oor!’
Doede vertelt ook over de tradities die bij een eerste solo horen. ‘Ik taxiede naar de hangar, waar een groep EPST’ers en een paar Noren stonden te wachten. Ze hadden een flink aantal emmers water mee en omdat het zo koud was, zat er hier en daar zelfs een stuk ijs in. Mijn instructeur kwam meteen aanlopen om me te feliciteren. Vervolgens ben ik op het bevroren asfalt gaan staan en ben ik helemaal zeiknat gegooid met al dat ijskoude water.’
Ijskoud, maar onvergetelijk, volgens Doede. ‘Ook al kon ik mijn tenen niet meer voelen, mijn dag was niet meer stuk te krijgen. Wat een mijlpaal zeg. Het is echt een onbeschrijfelijk gevoel, na er zo hard naartoe gewerkt te hebben.’
En het blijft genieten. Nog altijd zijn de solovluchten speciaal, zegt hij. ‘Je bestuurt gewoon een vliegtuig in je eentje, het is bizar. Hier had ik twee jaar geleden alleen maar van kunnen dromen!’
Floris, Aero Locarno
Floris’ voorbereiding op zijn eerste solo in Locarno was anders dan gebruikelijk. ‘Normaal staat je eerste solo al een tijdje gepland, maar bij mij was het nogal spontaan. Ik had namelijk die ochtend al een andere vliegles gehad, waarna de instructeur me vertelde dat hij vond dat ik klaar was voor de eerste solo. Hij vroeg of ik twee uur later weer op het vliegveld wilde staan.’
Hoe ging Floris daarmee om? ‘Ik was meteen enthousiast en kon niet wachten. Het is ergens wel spannend, maar het voelde goed dat ik het vertrouwen kreeg om eerder dan gepland de eerste solovlucht te maken.’
Er ging veel door hem heen, zodra hij alleen in de cockpit zat. ‘De lichte spanning die ik naar aanloop van de vlucht had, viel eigenlijk meteen weg en maakte plaats voor zelfverzekerdheid en kalmte. Ik voelde vooral blijdschap en trots, omdat het moment waar ik al jaren van droomde, eindelijk aangebroken was. In de lucht voelde ik euforie, vooral wanneer ik naar rechts keek en niemand zag zitten.’
En die euforie bleef nog wel even hangen. ‘Toen ik weer aan de grond stond, was de lach niet meer van mijn gezicht te slaan. Het geluk werd nog groter toen ik dit speciale moment kon delen met al mijn klasgenoten. Al met al zal het voor altijd een dag blijven waar ik met veel plezier naar terugkijk’, sluit Floris af. ‘Het is een grote stap in de richting van een baan in de luchtvaart, waar ik al van jongs af aan van droom.’
