De eerste solo is één van de eerste mijlpalen in je vliegopleiding en bij veel piloten blijft het de meest memorabele. In je eentje zit je in de cockpit, met alleen die lange, rechte startbaan voor je neus. Voor EPST’ers Lynn Verkaik, Richard van Haag en Okke Sloots was het zover. Ze vertellen over hun eerste solovlucht.

Lynn stond de ochtend van haar solo al om 8 uur al klaar om naar het vliegveld te gaan, maar vanwege de wind was haar sessie geannuleerd. De hele dag zat ze daarna thuis af te wachten op een plekje en ze had de hoop eigenlijk al opgegeven toen ze om half 7 ineens groen licht kreeg: ze mocht tussen de parachutisten door vertrekken. 5 minuten laten stond Lynn met gezonde spanning op de startbaan. “Bij lift off was dit eigenlijk gelijk weg”, zegt ze. “Het is een onwerkelijk gevoel om na al dat vliegen met je instructeur alleen in de kist te stappen. Het is zo weer voorbij en voordat je het weet sta je weer op de grond.”

Na een bijzondere vlucht is de dag van de eerste solo bij EPST nog niet voorbij. “De Nederlandse traditie na de vlucht en het krijgen van je strepen en wing maken het echt een onvergetelijke dag”, blikt Lynn tevreden terug. En het wordt alleen maar beter. “Nu ben ik alweer bezig met mijn solo navigation vluchten en het blijft geweldig om alleen te vertrekken!”

Ook Richard wist lang niet wanneer hij zijn eerste solovlucht mocht gaan maken. In de ochtend werd hij door Global Aviation naar het vliegveld van Megara gebracht, waar hij na 3 uur wachten naar huis werd gestuurd vanwege de harde wind en een druk schema van de Griekse luchtmacht – die maken ook gebruik van het vliegveld. Later op de middag werd hij alsnog met spoed opgehaald, maar weer was er geen slot voor hem vrij. “Een teleurstelling”, vertelt Richard, “maar het hoort bij de luchtvaart. De volgende dag mocht ik om 15:00 klaarstaan.”

Dat werd ineens een stuk eerder. “Om 12:10 werd ik gebeld: er was al iemand onderweg om me op te halen, want om 12:30 was er een slot voor mij. Binnen 20 minuten had ik mijn uniform aan, een lunch gepakt, reed ik naar het vliegveld en liep mijn walk-around en werd de motor gestart voor mijn checkflight.” Wat ging er door hem heen? “Eigenlijk was ik vooral druk met wat ik tegen de toren moest zeggen. Ik stond namelijk op een andere taxibaan dan normaal.” En in de lucht? “De take-off en de klim naar 500 voet gingen zoals normaal. Dat je zonder instructeur vliegt, daar denk je niet aan. De laatste vluchten voor je eerste solo is de instructeur eigenlijk alleen maar aan het observeren, je moet het daar al helemaal zelf doen. Op een bepaald moment in mijn traffic pattern keek ik wel even naar rechts en besefte ik het wel: ja, ik zit nu helemaal alleen.” Was er dan niets spannend aan die eerste vlucht? “Ik kreeg geen reactie van de toren toen ik toestemming vroeg om te landen. Ook een ander vliegtuig kreeg geen gehoor. Dat was wel even een spannend moment. Toen ik nog een keer de toren opriep, kreeg ik toch reactie: ‘report final 26L’.

De landing ging goed. Het was een beetje winderig en ik had iets meer ‘ballooning’ dan ik had gehoopt, maar ik landde netjes in het midden, op de lijn. Mijn instructeurs en ik waren tevreden.” Eenmaal op de grond was het tijd voor de tradities. “Ik kreeg mijn wings opgespeld en mijn eerste streep en kon gelukkig nog net op tijd mijn schoenen uitdoen voordat mijn instructeur en een groep EPST’ers aan kwamen rennen om emmers water en zeep over me heen te gooien. Gelukkig had ik voor vertrek mijn ingepakte tas met handdoek en droge kleren meegenomen.”

Okke wist ’s ochtends nog niet dat hij naar huis zou gaan met zijn eerste solo achter de rug. De laatste twee lesvluchten gingen erg goed en hij voelde zich zelfverzekerd worden. Na de vlucht wilde de instructeur even met hem praten. “Hij vertelde dat met een grote glimlach”, zegt Okke. “Door de manier waarop hij dat zei, voelde ik dat er iets aan de hand was. Eenmaal binnengekomen vertelde de instructeur dan ik een paar touch-and-go’s mocht maken met de head of training, en ik kreeg ook een vragenlijst. PRE-SOLO TEST stond er bovenaan het formulier.” De head of training vertelde dat hij bij Okke zou instappen voor de touch-and go’s en dat het daarna tijd was voor zijn eerste solo. “Ik vroeg hem hoe laat we gingen vertrekken”, vertelt Okke. “Hij reageerde met: over 5 minuten! Tijd om er even over na te denken was er dus niet, en misschien is dat maar beter ook, haha!”

Na de touch-and-go’s was het tijd voor het grote moment. “Na nog één keer diep ademhalen vroeg ik de toren om de line-up clearance en daar ging ik dan, mijn eerste solo. Die solo is een korte vlucht, al met al duurt het ongeveer 5 minuten. Ik was in die tijd echt gefocust en had niet eens door dat er niemand naast me zat. Pas na het landen en de after landing checklist drong het tot me door. Een onbeschrijflijk en bizar gevoel, hier keek ik immers al heel mijn leven naar uit.” Terug op de parkeerplek zag Okke de klasgenoten met emmers water en sop al klaarstaan. “Maar eerst kreeg ik nog mijn streep en wing opgespeld en werden er wat foto’s gemaakt. Toen werd ik door iedereen natgegooid. Het was echt een fantastisch en onvergetelijk moment, dat zou ik zo weer over doen!”