Een belangrijke mijlpaal voor EPST’ers Luc Visser, Florian Wever en Guus Schrameijer: voor het eerst mochten ze solo de lucht in. Alle drie kregen ze groen licht van hun instructeur en kregen ze hun kist weer netjes aan de grond. Eenmaal aan de grond deelden ze hun euforie met mede-EPST’ers, die klaar stonden met een grote emmer zeepsop om de solovlieger een traditioneel kletsnat pak te geven.
Met een eerste streep op hun pak blikken de drie piloten terug op dit niet te vergeten moment. Hoe hebben zij hun eerste solo beleefd?
Luc Visser: “als klein jongetje keek ik al naar video’s van studenten die voor het eerst solo gingen”
Luc moest zich wel eerst nog bewijzen: zijn instructeur was een paar dagen daarvoor niet bevoegd om hem solo op pad te sturen, dus hij mocht met de Head of Training in de cockpit met een checkvlucht laten zien dat hij er klaar voor was. Na een goede landing stapte het hoofd overtuigd uit en Luc mocht de lucht in. Hoe was dat? “Het was vooral spannend toen de Head of Training nog naast me zat en zei dat ik bij een goede landing alleen mocht vliegen. Toen dat gelukt was, voelde ik me eigenlijk vrij ontspannen. We deden over de walkie-talkie een radio check en toen besefte ik dat ik niet meer terug kon. Veel herinner ik me niet meer, wel bijvoorbeeld dat ik op downwind vloog en naast me keek. Ik realiseerde me toen wel dat het echt gebeurde. Het duurde kort, maar 5 minuten.”
Toen hij de kist eenmaal geparkeerd had, was het tijd voor de ceremonie na afloop. “Dat herinner ik me beter. Als kleine jongen keek ik al op YouTube naar video’s van studenten die voor het eerst solo gingen en vervolgens het zwembad in gingen of nat werden gegooid en nu was ik dat zelf! Dat moment samen met andere EPST’ers vieren maakte het extra bijzonder.
Florian Wever: “eenmaal aan de grond voel je je de koning van de wereld”
“Als alles in de lucht lekker en soepel begint te gaan tijdens de traffic patterns, voel je dat je eerste solo eraan zit te komen. Op een gegeven moment vertelt de instructeur na de laatste checkvlucht dat je dan eindelijk de lucht in mag.” Vooral de minuten voor die eerste vlucht voelden voor Florian spannend. “De instructeur stapt uit en wenst je succes. Dan gaat de kap dicht en daar zit je dan. Je doet de laatste checks, praat met de luchtverkeersleiding en dan draai je de baan op. Die paar seconden op de baan voelen spannend, maar die spanning vloeit weg zodra je begint te rollen.”
Hoe was dat eenmaal in de lucht? “Geweldig! Je hebt alleen geen tijd om erbij stil te staan, want je moet direct van alles doen. Het landen is heel spannend, zeker omdat iedereen aan de grond staat te kijken. Eenmaal aan de grond voel je je de koning van de wereld en word je door iedereen begroet met een leuke first solo traditie. Het is een geweldige ervaring!”
Links op de foto Guus en rechts Florian
Guus: “Een grote stap richting het einddoel. Ontzettend gaaf.”
“Mijn eerste solovlucht was een moment dat ik nooit meer zal vergeten. Je werkt er lang naartoe en voor mijn gevoel is het een grote stap richting het volbrengen van een droom.” Ook Guus voelde wat spanning toen het moment daar was. “Toen de instructeur uitstapte en vertelde dat ik het zelf mocht doen, voelde ik wel een aanwezige spanning. Maar toen ik eenmaal de throttle op full power had gezet, was het een kwestie van mijn taak uitvoeren en zorgen dat ik het tot een mooi succes kon brengen.” Vanwege een onbekend object op de landingsbaan moest Guus nog een extra rondje maken voordat hij zijn full stop landing mocht inzetten.
Guus geniet na, maar hij kijkt vooral naar wat komen gaat. “Ik kan zeker genieten van mijn eerste solovlucht. Het is de basis geweest voor de nog mooiere vluchten die ik daarna heb uitgevoerd en die nog komen gaan. Het is een belangrijke stap geweest naar iets groters en het helpt mij om het einddoel steeds dichterbij te zien komen. Dat is ontzettend gaaf.”
